Wie herkend dit? - Zwangerschapsforum

Dag dames,
Ik lees af en toe op het forum of internet dat vrouwen die erachter komen dat ze zwanger zijn (dmv test) er ontzettend blij mee waren en het van de daken konden schreeuwen. Ik had dat helemaal niet. Ik ben getrouwd, 30 jaar, we hebben beide een leuke baan en willen graag kinderen. Mijn man is 6 jaar ouder als mij en wilde het nog liever als mij. Ik had iedere keer zoiets van ja/nee, ja/nee...ik wist dat ik het wilde maar ik vond mezelf nog zo jong. Ik had (heb) een heel vrij leven, woon met mijn man in London, carriere, nog studie, stappen, reisjes boeken dus ik twijfelde af en toe of ik het nu al wilde of nog paar jaar wachten. Mijn man en ik zijn naar Zuif Afrika op vakantie gegaan afgelopen february en ik had zo een ingeving dat ik wilde. Ik hou zoveel van hem, van ons huwelijk en wist dat als ik nooit kinderen zou "nemen" er ontzettend spijt van zou krijgen. Bam....zwanger......toen ik erachter kwam zo een 4 weken later, was ik helemaal niet blij. Ik was verward, onzeker, zag heel mijn jeugd, het stappen, carriere uit het raam vliegen en dacht: is dit wel wat ik wil, ik kan niet meer terug....het klinkt stom maar ik heb weken nodig gehad om het "een plekje" te geven. Ik heb mijn vriendinnen het pas weken later verteld omdat ik het niet over mijn lippen kreeg. Ik was zelfs een beetje depri, verward eigenlijk. Mijn jonge, impulsieve leventje is af, klaar, over.......pffff nu ben ik inmiddels 20 weken en ben er echt wel blij mee hoor!!! Ik heb er zin in, zin om mijn kindje te zien...maar met vlagen...echt heel af en toe...komt die angst weer opspelen en die twijfel.....ben ik niet te jong...had ik niet nog 2 jaar moeten wachten. Ik voel me zo schuldig hierover, ik weet zeker dat ik een goede moeder zou zijn en ik geloof echt wel dat als je je kleintje in je armen hebt dat alle twijfels als sneeuw voor de zon verdwijnen. Maar wat nou als niet? Ik vind het zo erg dat ik niet net als alle andere moeders op de bank stond te springen van blijdschap toen ik zwanger bleek te zijn.

Hoi Katie, ik herken je verhaal wel hoor. Ik ben zelf zwanger geraakt op mijn 22e terwijl ik net klaar was met mijn studie. Nu 3 jaar later denk ik ook nog heel af en toe wel eens hoe het geweest zou kunnen zijn maar ik ben verschrikkelijk blij dat ik zo vroeg zwanger ben geworden want het is wel echt geweldig om dit mee te mogen maken. 

Nu onze zoon 3 jaar is krijg ik ook steeds meer tijd en als ik zou willen zou ik zo aan mijn carriere kunnen gaan werken. Alleen ben ik ik de tussentijd zo ver veranderd dat daar mijn prioriteit niet meer ligt.

Liefs Jennifer

Niet voor niets duurt je zwangerschap 9 maanden, het is niet alleen voor de baby om zich te ontwikkelen en te groeien maar ook voor de ouders om aan het idee te wennen . Het is ook heel wat, een zwangerschap is toch een beslissing die heel je leven gaat veranderen en dat kan best angstig zijn. Toch zul je merken dat je na de geboorte van jullie kindje ook andere dingen belangrijk gaat vinden. Je zult merken dat stappen en weekendjes weg gaan minder belangrijk worden. En dit zal zeker niet zonder slag of stoot gaan. Mocht je je nou zo verward of onzeker blijven voelen, praat dan met iemand! Het helpt echt en het zorgt er alleen maar voor dat je na de bevalling je sneller op je plaats voelt als nieuwe mama. Succes ermee en geniet ervan!

Is mooi wat je zegt Iza over die 9 maanden, had het zelf nog nooit zo gezien!!
Katie: (Ik ben zelf pas 22)
Niet iedere nieuwe moeder staat te springen!!
Ga je nou niet schuldig voelen!! Je groeit er echt wel in, of het nou vroeg is of laat!!
Probeer mensen op te zoeken die positief zijn en niet veroordelen!!
En denk aan alle leuke dingen die jullie zometteen samen kunnen doen:
Je jonge leven is niet voorbij: Hoeveel vrouwen gaan niet lekker shoppen en stappen met hun dochter bijvoorbeeld??
Het komt echt goed, Je angst kan ook deels door hormonen komen, je hoeft het ook niet altijd te onderdrukken, kunt beter praten dan met iemand!
Probeer het positieve te zoeken!!

Dank je dames. Ik ben blij te horen dat het redelijk normaal is. Ik geloof ook echt dat je inderdaad tijd nodig hebt om het even te laten bezinken, en zelfs dan, als het eenmaal geboren is, kun je misschien met vlagen even een paniek gevoel krijgen. Ik geloof wel echt, ook al heb ik het nog niet meegemaakt, dat als je je kindje in je armen hebt, dat er veel veranderd en dat je andere behoeften en prioriteiten krijgt. Gelukkig heb ik hele goede vriendinnen, die net zou oud zijn als ik, maar al twee kinderen hebben (van 3 jaar) dus die waren nog wat jonger, en die herkennen het gevoel ontzettend, dus wel lekker om dat over te praten, dat maakt het wat minder zwaar. En toch, sommige vrouwen herkennen het gevoel absoluut niet en weten niet waar ik het over heb (misschien) maar ja, iedereen is anders, gelukkig.

Ik wilde graag een kindje, maar toen ik zwanger was had ik niet het gevoel van WOW IK BEN ZWANGER! Het hoorde er gewoon bij om zo maar te zeggen, toen de baby was geboren kon ik het wel van de daken schreeuwen en daar waar ik tijdens de zwangerschap iedereen had beloofd op mijn kindje te mogen passen wilde ik na de bevalling mijn kind niet meer afstaan. Pfff wat maakt een bevalling en moederschap toch in je los. Iedere zwangerschap/bevalling en moederschap is anders, ik hoop dat je erin groeit of dat de bevalling het in je los maakt want het is een fantastische gevoel! Succes

Mijn moeder is echt een moedertype:
Eten voor een heel weeshuis, onze tafel was standaard gedekt voor 1 persoon meer,
met z'n allen (12stuks en nog een vriendinnetje erbij..) naar zee,pretpark of paardrijden,
ons haar altijd in speciale vlechtjes, op reis stond ze s'nachts voor ons te strijken enz..

Ik kon ook echt mijn oren niet geloven toen ze zei dat toen ze voor het eerst mijn oudste zus in haar armen had ze bij zichzelf dacht:
"Wat lief,maar nu mag haar moeder haar wel komen halen want ze huilt en hoe haal je de baterij'tjes uit zo'n ding ??"
Een week heeft het nog geduurd en ze was helemaal verliefd!
"Het was de zwaarste week uit mijn leven,maar je zal het moederschap voor niks ruilen!!" zei ze (Ze kreeg er nog eens 11 bij!!)
Das me bijgebleven!!