Even verhaal kwijt...

Hallo!
Ik zou graag eventjes mijn verhaal hier kwijt willen... Dat gaat denk ik wel eens deugd doen om met anderen hierover te praten die al dan niet hetzelfde hebben meegemaakt. Ik ga qua tijdspanne niet echt in detail treden, kwestie van de anonimiteit wat te behouden :-) Maar het is een relatief korte tijdspanne...
Zo heb ik ondertussen twee miskramen achter de rug. De eerste is echt ontzettend zwaar geweest. Twee curettages, er vrij zwaar aan toe geweest (veel bloed verloren), naar een specialist meoten gaan etc. Dit heeft bijna 1 jaar in beslag genomen. Echt enorm zwaar. Met veel moed opnieuw begonnen, vrij snel terug zwanger maar helaas alweer een miskraam. Gelukkig dit keer wel vanzelf afgekomen. Maar oh... we waren zooo blij toen we vernamen dat we terug zwanger waren, dat ik eigenlijk niet gedacht had dat het terug mis zou kunnen gaan. Die ontnuchtering was zo ontzettend groot en confronterend. Nu begrijp ik het: "Een wonder". Die term is zo correct, de natuur is iets mooi, maar zo vreselijk complex maar gelukkig ook correct. Want natuurlijk zouden we het liefst van al een gezond kindje willen. Wie nou niet hé? Ondertussen ronde twee na * 2. Normaal een lange cyclus van 31 dagen, maar dit keer kreeg ik plots mijn menstruatie na 26 dagen. Wat is dat dacht ik?! Het duurde ook maar 3 dagen. Mijn gevoel zegt: "Test dan toch!", maar k heb ZO veel schrik om positief te testen en erna alweer een miskraam te hebben. Of gewoon negatief te testen (welke kans groter is natuurlijk). Ik had me namelijk voorgenomen om niet snel meer te testen na al dat gedoe. Mijn benen voelen wel ontzettend moe en uitgeput, maar voor de rest eigenlijk niets speciaal. Twee andere keren had ik zeer pijnlijke borsten! Dus vermoedelijk, hup, up to the next!

Olijfje

Olijfje ontzettend verdrietig wat jullie mee hebben moeten maken. Een miskraam gaat je niet in de koude kleren zitten en al helemaal niet als het niet vanzelf loskomt. Vreselijk hoe het bij jou verlopen is erna.

Ik heb helaas 3 miskramen gehad in 1 jaar tijd. Na de eerste miskraam er ook nooit bij stil gestaan dat het weer fout kon gaan. Dat is geen enkel moment in mij opgekomen. Tot 2 dagen voor de echo. Iets in mij zei dat het niet goed was. Ik heb dat heel snel weer weg gedrukt. Ook niet meer aan gedacht. Bij de echo bleek het hartje gestopt te zijn. Ik zou 9,1 week zijn, ons kindje was gegroeid tot 9 weken. Dat was zo moeilijk.

Je verliest toch elke keer weer een kindje, weer dat heerlijk toekomstbeeld. Het verdriet is onbeschrijfelijk. Helemaal als je het meerdere keren mee maakt, als je dan ook nog een verschrikkelijke ervaring hebt........


Wat je moet doen is wat voor jou het beste voelt. Als het jou meer rust geeft om te testen moet je dat doen. Je kan ook wachten tot je weer ongesteld zou moeten worden en kijken wat het dan doet. Ook kan je cyclus nog van de leg zijn. Er is hier geen goed en geen fout in.

Als ik mij "zwanger" voel en ik zou positief kunnen testen haal ik altijd een action test. Gewoon voor de geruststelling. Ik weet wel dat ik niet zwanger kan zijn. Mijn gedachten hebben het dan nodig om dat ook daadwerkelijk te zien. Elke keer hoopt er toch iets, ook elke keer weer die angst of wij weer miskramen zouden krijgen.

Inmiddels ben ik mama van een babymeisje van bijna 7 maand oud. Vanaf het begin van die zwangerschap wist ik dat het goed zat. Ben toen totaal niet bang geweest. Er is geen moment geweest dat ik bang was voor een miskraam. Ik wist echt dat dit ons kindje zou gaan worden, hoe dan ook.

Het is zeker een wonder!

Meid hopelijk komt het ook bij jullie snel goed! Dat jullie kunnen genieten van een mooie zwangerschap en een lief klein babytje.

Voor nu een dikke virtuele knuffel!