Hoi meiden,
Hier een update, even tussen de bedrijven door want we hebben het flink druk.
Vrijdag eindelijk de uitslag te horen gekregen: Lucas heeft het Syndroom van Down. Het is niet genetisch bepaald dus onze ander kids hebben niet meer kan sop een Downkindje dan anderen. Dat is wel fijn voor hen en ons om te weten natuurlijk.
Heel veel ontlading na het nieuws, dat kwam pas toen ik thuis kwam met heel veel tranen. lekker laten gaan, moet eruit en het heeft niets met Lucas te maken maar gewoon met het feit dat we al maanden met zoveel spanningen hebben geleefd.
Lucas doet het supergoed, we zijn zo trots op hem. Woensdag geopereerd en alhoewel het een klien sneetje is was het wel een zware buikoperatie voor hem.
Hij lag aan de beademing en daar maakte in me veel zorgen over. Kreeg te horen dat onze bink voor de operatie wel zelf had geademnd dus we moesten hem de tijd geven.
Gisteren werd hij van de beademing afgehaald, ik ben 5 uurtjes bij hem geweest en hij deed het goed!!!! Ik steeds kijken op de mointor maar dat zag er prima uit.
Hij heeft gisterenavond om 18 uur 3 ml (borst) voeding gekregen door zijn sonde en toen ik s'avonds belde was zijn maagretentie niet meer dan daarvoor dus dat betekent dat de maaginhoud doorloopt naar zijn darmenstelsel.
Ook heel positief dus

.
Hij ligt wel onder een lamp want hij zag wat geel. Wat een grappig gezicht als ik naar een foto van hem en mij kijk: hij zo'n kleurtje en ik hartstikke wit door dat ik zoveel bloed heb verloren.
Vrijdag had ik het helemaal gehad, ik had een buuf op de slaapkamer, heb de gordijnen dicht gedaan (erg onbeleefd, stelde me niet eens voor) en heb huilens tegen man gezegd dat ik mee naar huis wilde. Had zo genoeg van alle regeltjes in het ziekenhuis en dus meteen mijn tas gepakt en s'avonds met de mannen mee naar huis gegaan.
Heb nog wel met de buuf gesproken en haar kindje ligt op de afdeling van Lucas dus we zien elkaar wel daar.
Conclusie: ik ben heel moe, word heel erg goed verzorgd door mijn geweldige man die me op handen draagt, hebben we wondertje in een bedje liggen en alles gaat langzaam maar zeker vooruit.
Nog een hele lange weg te gaan,voor nu gaan we kijken hoe lang Lucas erover gaat doen de voeding te verdragen en dan kijken of hij naar de mediumcare mag.
Dat is makkelijker met bezoek en dan kunnen we hem echt gaan verzorgen. Ook met onze ander kids die supertrots en knettergek op hun broertje zijn.
Heb al een luiertje verschoond en dat ging me best makkelijk af, zag een beetje op tegen al die draadjes en de zusters die op mijn handen keken, maar heb het samen met de assistentie van mijn docher gedaan en geen probleem (hoe kan het ook anders na al een kind te hebben en in de zorg te werken al zijn de luiers daar toch wel aardig wat groter).
Bedankt allemaal voor jullie lieve woorden en steun, niet alleen nu maar ook tijdens mijn zwangerschap.Doet ons zo goed en we merken dat we om ons heen een kring van mensen hebben die ons steunen en van ons houden!!!!!
Liefs , Dani